Podczas intensywnych sportów organizm nie tylko w pełni się wzmacnia, ale także stwarza znaczne ryzyko kontuzji. Najczęściej osoby intensywnie uprawiające sport narażone są na uszkodzenia mięśni i tkanek łącznych, które wymagają leczenia rehabilitacyjnego pod nadzorem lekarza. Zaniedbywanie procesu gojenia w takiej sytuacji jest obarczone nie tylko zakończeniem kariery, ale także długotrwałymi, przewlekłymi powikłaniami.
Większość urazów układu mięśniowo-szkieletowego wymaga szybkiej interwencji i leczenia zachowawczego. Ale nawet, jeśli operacja się powiodła, a repozycja została wykonana poprawnie, trzeba zrozumieć, że to dopiero początek. Najczęściej osoby poszkodowane muszą przejść zestaw zabiegów rehabilitacyjnych. Jest to konieczne, ponieważ długi bezruch, zmiany w funkcjonowaniu naczyń krwionośnych i brak nawykowych obciążeń mogą prowadzić do zaniku mięśni. Stawy stracą ruchliwość, a kończyny ulegną zmianom troficznym. W zależności od tego, jak prawidłowo zostanie przeprowadzona rehabilitacja pourazowa, będzie można ocenić powodzenie leczenia.
Jaka jest sprawdzona i skuteczna metoda rehabilitacji sportowej? Osteopatia traktuje ciało, jako integralny system, łańcuch połączonych ze sobą ogniw. Jeśli którekolwiek ogniwo wypadnie z łańcucha, nie może to wpłynąć na działanie innych ogniw, które są w jednym funkcjonalnym połączeniu. Wykorzystując techniki osteopatyczne lekarz może efektywnie usprawnić sportowca. Zadaniem lekarza osteopaty jest prześledzenie logicznego łańcucha od niego do bolącego miejsca i po wyeliminowaniu urazu przywrócenie całego łańcucha do działania. W takim przypadku organizm ponownie będzie mógł przełączyć się w tryb samoregulacji.
Ważne jest, aby zrozumieć łańcuch skutków urazu na części ciała i poszczególne narządy. Każdy, nawet niewielki uraz prowadzi do ograniczenia ruchomości tkanek stawu, więzadła lub narządu. Upośledzona ruchliwość prowadzi do skurczów mięśni, mięśnie spazmatyczne zmieniają położenie narządów wewnętrznych i struktur, które wspierają. Prowadzi to do zakłócenia funkcji narządów, skręcenia naczyń i nerwów idących do tych lub innych narządów, w wyniku, czego dochodzi do naruszenia krążenia krwi i unerwienia, zmniejszenia odpływu limfy. W efekcie prowadzi do zmian patologicznych nie tylko w obszarze urazowym, ale także w bliskim, a nawet odległym. Objawami tego jest uciążliwy ból.
Te działania, które mają na celu przywrócenie zdrowia i zdolności do pracy, nazywane są rehabilitacją sportową. W rozwój takich metod rehabilitacji zaangażowani byli czołowi lekarze medycyny sportowej. Nie jest tajemnicą, że głównym celem leczenia jest jak najszybsze przywrócenie sportowca do zawodów. Ale nie powinno być zagrożenia dla jego zdrowia. Nie da się przyspieszyć procesu gojenia się tkanek, jednak w gestii lekarzy leży opracowanie programu rekonwalescencji, eliminującego wszelkie przeszkody w gojeniu. Lekarze sportowi zapożyczyli od osteopatów najbardziej produktywne metody jak: taping proprioceptywny, technika Jonesa i Mitchella, mobilizacja i techniki mechaniczne itd.
Lekarz osteopata jest niezastąpioną osobą dla sportowca po kontuzji podczas treningu. Kiedy zajmuje się konkretną dolegliwością pacjenta, nie skupia się wyłącznie na niej. Podczas badania zwraca uwagę na anomalie rozwojowe, cechy postawy, asymetrię ciała, specyfikę chodzenia, nasilenie fizjologicznych krzywizn kręgosłupa. Na podstawie wyników badania zostanie dla danego sportowca opracowany rozsądny kompleksowy przebieg leczenia, który w razie potrzeby może obejmować osteopatię, masaż leczniczy, plastrowanie kinezjologiczne i inne zabiegi. W ostatnich latach osteopatia nabiera coraz większego znaczenia w sporcie zawodowym i staje się niezbędna do towarzyszenia sportowcom.
Rehabilitacja sportowców za pomocą terapii osteopatycznej ma na celu usunięcie powstałego zacisku, wyeliminowanie ogniska stresu, które stało się pierwszym ogniwem w łańcuchu i przywrócenie prawidłowego krążenia płynów. Są to niezbędne warunki, aby organizm aby zaczął się regenerować.
